Na twee dagen zonder auto, is het zoeken naar nieuwe routines. De wekker gaat nog steeds te vroeg, maar verder lijkt alles anders.
Het krentenbollenontbijt - normaal als weekvoorraad op de bijrijdersstoel - moet per dag in mijn tas gepropt worden. Dat lukt niet goed. Toch maar een rugzak proberen?
Fiets pakken. Waar is de sleutel van het fietsenhok ook al weer? Openen, afsluiten, sleutel ergens wegstoppen. Broekzak.
Jas aan of niet? Vandaag geen regen, gok ik. Of...? Twijfel.
Met de fiets naar de bus. Ongeveer tien minuten, hoe laat vertrekt die bus ook al weer? Dat moet wel lukken. Ik kom tien minuten te vroeg aan. Dat kan dus scherper. Morgen. Nee, maandag.
De bus komt. Oh, vlug, OV-kaart pakken. Waar had ik mijn portemonnee ook weer gestopt. Broekzak? Jasje? Of toch, zoals gewoonlijk, in mijn tas? In mijn tas. Portemonnee eruit, pasje zit achter alle andere pasjes, gepruts, de chauffeur wacht. Piep zegt de OV-checkpaal (heet dat ding zo?). Portemonnee gaat in mijn broekzak, het pasje schuif ik naast mijn telefoon in mijn borstzakje. Dat is handig, zo denk ik, want zometeen heb ik 'm weer nodig.
Bij het uitchecken is het weer zoeken. Waar had ik dat pasje? Oh ja, daar. De bus uit, pasje toch maar terug in de portemonnee. En direct weer eruit, want inchecken op het station. Gepruts en gefrunnik. Hm. Terug in de portemonnee.
Sp!ts en Metro pakken, kopje koffie ("2 euro 10, hebt u dat gepast meneer? Gevulde koek erbij misschien?"). Portemonnee pakken, geen kleingeld. Diepe zakken vol sleutels en hopelijk ook wat kleingeld. Drie keer graaien en er ligt 2 euro 10 op de toonbank. Nee dank u, geen koek, ik heb krentenbollen in mijn tas. Of had ik die nu ergens anders gestopt?
Naar het perron, hete koffie in een hand, twee kranten in de andere, tas onhandig om mijn schouder. Die rugzak zou toch niet zo gek zijn. Krantjes lezen.
De trein rolt binnen - iedereen stapt gedecideerd richting de rand. Ik schuifel er achteraan, nog steeds enigszins onhandig met kranten en koffie. Instappen, op de eerste de beste zitplaats neerploffen. Hey, gisteren zat er een uitklaptafeltje aan de stoel voor mij. Waarom is dat vandaag niet? Ook een prullenbak ontbreekt, waar kan ik nu mijn koffiebekertje straks kwijt?
Ik leg mijn tas op mijn schoot, haal de laptop eruit en zet die op de tas. Oh wacht, krentenbollen. Laptop in een hand, andere hand zoekt het ontbijt. Te volle tas. Gevonden.
Oortjes in, muziek op mijn telefoon aan. Of zou ik gewoon radio1 kunnen luisteren? Natuurlijk kan dat. Zoeken, zoeken, opgeven. Morgen maar eens rustig bedenken hoe we dat doen. Zal vast een app voor zijn. Nu muziek.
"Goedemorgen, plaatsbewijzen alstublieft!" Ah, waar zat mijn portemonnee ook weer? Gepruts, gefrunnik, geklungel. "Dankuwel, fijne reis verder." Hetzelfde. Ik schuif mijn OV-kaart terug in mijn portemonnee, maar nu bovenop de andere pasjes. Handiger.
Desondanks: bij het uitstappen op Sloterdijk exact hetzelfde ritueel. Zoeken, prutsen, piepen en weer terugprutsen. Zouden ze geen hoesjes hebben voor zo'n pasje waardoor je het gewoon altijd in je broekzak kunt laten zitten?
Nieuwe routines, hoe lang zou het duren voor ze op de juiste wijze in je systeem zitten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten